«Παραμυθία» δηλαδή παρηγοριά, ανακούφιση από την θλίψη, απάλυνση του πόνου. Αυτά περιγράφουν ότι βιώνουν οι πιστοί που προσκυνούν την ομώνυμη εικόνα της Παναγίας και στέκονται λίγο για να κοιτάξουν το πρόσωπό της. Από όλα τα προσωνύμια και τις ιδιότητες που αποδίδονται στην Θεοτόκο, αυτό είναι σίγουρα ένα που αγγίζει βαθιά την ανθρώπινη ψυχή.
Πρόκειται για ακόμη μια εικόνα-κειμήλιο της χριστιανικής μας πίστης με την ιδιαίτερη, δική της ιστορία και με πολλές θαυμαστές διηγήσεις να προστίθενται καθημερινά στην ιστορία αυτή.
Πίσω στις αρχές του 14ου αιώνα μια τοιχογραφία της Παναγίας με τον Χριστό βρέφος στην αγκαλιά της βρισκόταν στον εξωνάρθηκα του παρεκκλησίου του Αγίου Νικολάου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου. Ήταν παράδοση, όταν οι πατέρες έβγαιναν από το καθολικό, να ασπάζονται πριν φύγουν την εικόνα της Παναγίας. Παράλληλα, ο ηγούμενος έδινε εκείνη την ώρα τα κλειδιά στον θυρωρό, για να ανοίξει την πύλη του μοναστηριού, που παρέμενε κλειδωμένη όλη την νύχτα.
Ένα από αυτά τα πρωινά, κατά την παράδοση του κλειδιού ο ηγούμενος άκουσε μια φωνή να λέει «Μην ανοίξετε την πύλη σήμερα. Ανεβείτε στα τείχη και διώξτε τους πειρατές που περιμένουν απ’ έξω». Ήταν σύνηθες την εποχή εκείνη τα μοναστήρια να δέχονται επιθέσεις πειρατών, που κυριαρχούσαν στις ελληνικές θάλασσες και τα θεωρούσαν εύκολο στόχο.
Μετά την πρώτη έκπληξη, ο ηγούμενος κατάλαβε ότι τα λόγια προέρχονταν από την εικόνα και πλησίασε. Τα ίδια λόγια ακούστηκαν για δεύτερη φορά. Τότε ο ηγούμενος είδε το χέρι του Θείου Βρέφους να κινείται για να κλείσει το στόμα της μητέρας Του, λέγοντας «Μην μεριμνάς μητέρα γι’ αυτούς, γιατί είναι αμελείς στα καθήκοντά τους. Άσε να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει». Η Θεοτόκος τότε έστρεψε από την άλλη μεριά το κεφάλι της για να αποφύγει το χέρι και παράλληλα το έπιασε απαλά για να το απομακρύνει, επαναλαμβάνοντας την ίδια φράση.
Ο ηγούμενος ειδοποίησε τους υπόλοιπους μοναχούς, δεν άνοιξαν την πύλη και η μονή γλίτωσε από μια ακόμη λεηλασία.
Όταν οι μοναχοί επέστρεψαν στο παρεκκλήσι, έκπληκτοι είδαν ότι η εικόνα δεν είχε την αρχική της μορφή. Η Παναγία είχε παραμείνει με το κεφάλι στραμμένο, κρατώντας το μικρό χέρι του Υιού της.
Η εικόνα, παρότι τοιχογραφία, λόγω του μεγάλου θαύματος αποτοιχίστηκε και μεταφέρθηκε από τους μοναχούς σε δικό της παρεκκλήσι. Μπροστά της καίει από τότε ακοίμητο καντήλι.
Πολλοί προσκυνητές αναφέρουν ότι θεραπεύτηκαν μετά την προσκύνηση της εικόνας, και ακόμη περισσότεροι άνθρωποι περιγράφουν ότι η γλυκιά έκφραση του προσώπου της Παναγίας στην συγκεκριμένη εικόνα καταφέρνει να αναπαύσει την ψυχή τους και να απαλύνει την όποια θλίψη τους.
Η Παναγία Παραμυθία εορτάζει στις 21 Ιανουαρίου.
